Nad jeziorem Tahoe (2008)

Jest wiele filmów, które udają, że są niezależnymi. Za tymi produkcjami stoją duże pieniądze. Całość jest kręcona sprawnie, modnie, ze znanymi aktorami. Nie przeczę, każdy ruch kamery w kierunku kina zaangażowanego to pozytywna sprawa. To w większości przypadków bardzo udane filmy. Są też filmy, które są już niezależne na etapie pomysłu. No, bo kto wyłoży pieniądze na film o chłopaku, który chodzi po mieście i szuka części do samochodu? Na szczęście ktoś się znalazł. Wspomógł reżysera i jego scenariusz. W ten sposób powstała bardzo przejmująca opowieść o bólu związanym ze stratą.

Co się dokładnie stało? Nikt nie pospieszy w kierunku widza z odpowiedzią. Tutaj ból jest rozłożony na cały film. Akcja rozgrywa się w małym miasteczku, a rozpoczyna się od awarii samochodu.

Kierowca, młody chłopak uderzył w słup swoim autem. Drobna sprawa, potrzebuje jednej części. Chodzi od warsztatu do warsztatu, a kamera leniwie przemierza ciche i puste miasto za nim. Nie ma muzyki, jest pustka. Czasem Juan (bo tak brzmi imię głównego bohatera) wraca do domu. Tam też pustka. Matka, która nie chce wyjść z łazienki. Brat, który siedzi w namiocie rozbitym przed mieszkaniem. I cisza.

Juan włóczy się w poszukiwaniu mechanika. Z pozoru wydaje się, że chciałby naprawić samochód jak najszybciej. Tak naprawdę sprawa z samochodem to najlepsze co mogło mu się przytrafić. Nie musi przecież myśleć o innych sprawach. Szczególnie o tej jednej, której widz może się tylko domyślać. Meksykański reżyser Fernando Eimbcke objechał ze swoim filmem kilka festiwali na całym świecie. Zdobył kilka nagród. Pokazał, że o tragedii nie musi być na ekranie głośno. Tak naprawdę nie trzeba jej nawet pokazywać, nawet o niej mówić. Widz w końcu zrozumie, że jest.

Alexis Zabe, twórca zdjęć do tego filmu, zdefiniował na nowo pojęcie ujęcia statycznego. Tutaj naprawdę najpierw widzimy zdjęcie. Podziwiamy kolory, ciszę, pustkę. Dopiero po dłuższej chwili w kadr wjeżdża samochód, wchodzi aktor, coś się zaczyna dziać. To nie jest film dla każdego. To prawda, film większości wyda się nudny. Warto jednak poznać świat dookoła Juana. Starego mechanika i jego psa, dziewczyny z dzieckiem, młodego chłopaka zafascynowanego Wejściem Smoka i samym Brucem Lee. Polecam jako odskocznię od świateł wielkich miast, krzyku ulic, krwi i łez.