Oslo, 31 sierpnia

Przerwać można zawsze, wyjechać, zamknąć się, zapisać się do ośrodka. Jak się trafią dobrzy przyjaciele, to cię wywiozą, skrępują, zarzucą koc na głowę. Można to zrobić, w jakiś sposób ubezwłasnowolnić. Nikt jednak nie da rady znokautować czarnych myśli, one zawsze tkwią pod kopułą.

Oslo, 31 sierpnia czyli opowieść o przegranych walkach.

I gdy wychodzisz na zewnątrz, na słońce, po kilku dniach, po miesiącach od ostatniego kontaktu, to przez chwilę jest ok. Bo jest sporo rzeczy do zrobienia, rzucasz się w te wszystkie ważne i niby ważne sprawy. Jak jest wycieńczająca praca to super, jak są zajęcia to też dobrze. Myśli latają dookoła, są jak ta kulka na ruletce. Krąży, krąży, wszyscy wpatrują się w stół. Wypadnie czarne, czy czerwone? Nieważne, gdy ruletka się zatrzyma zawsze wskaże to samo. A zatrzymać się przecież musisz. I to jest najgorsze, gdy sprawy zostaną zamknięte, wyjdziesz z pracy, przestaniesz z kimś rozmawiać, to uciekniesz myślami do tego, co było kilka dni temu, kilka tygodni lub nawet kilka miesięcy. I o tym jest Oslo, 31 sierpnia. O powrocie.

Nakręcono wiele dobrych filmów o uzależnieniach. Twórcy pokazywali dno butelek, rynsztok. Pokazywali też ten nałóg w eleganckich formach, pod krawatem i w garniturze. Oslo, 31 sierpnia to film o młodym mężczyźnie, który zrozumiał ile stracił czasu, ile rzeczy zmieniło się podczas jego nieobecności. Stary przyjaciel ma żonę i dziecko. ludzie pozmieniali pracę, a u Andreasa wszystko przemknęło.

Przejmujący, bo przedstawia zimne oblicze nałogu.

Oslo, 31 sierpnia to jeden z najbardziej duszących filmów o nałogu. Twórcy wskazują swój obraz jako hołd dla powieści Pierre’a Drieu La Rochelle’a. Błędny ognik, bo o tej powieści mowa, widzowie mogli już raz zobaczyć na wielkim ekranie. Był to rok 1963, a książkę zekranizował Louis Malle. W tym temacie za wiele się nie zmieniło. Alkohol, narkotyki, substancje które wyciskają z człowieka życie są wciąż niezmiennie groźne. To zabija powoli, kusi, przeciąga strunę. O Błędnym ogniku pisałem: „Wszystko jest mirażem, Alain niczym duch trwa gdzieś obok siebie. Fizycznie jest wśród ludzi, ale psychicznie jakby nieco dalej. I z godziny na godzinę ta odległość się powiększa”. To samo mógłbym napisać o Andreasie.

Nie jest to miejsce na uświadamianie, nie ma tu przestrzeni na dywagacje około profilaktyczną. Zarówno Joachim Trier dzisiaj, jak i Louis Malle w latach 60. pokazali to samo. Nie jest ważny rodzaj substancji. Człowiek w chwili przerwy od picia czy od ćpania spogląda za siebie i widzi zgliszcza. I nie jest to przyjemny widok.Widzi ludzi, których zawiódł. Nie widzi rodziny, bo wcześniej odciął się od nich. W końcu spojrzy w lustro i ma siebie dosyć. Po raz kolejny.

Mocny film, smutny, przerażający. Rzeczywiście duszny, bo wiemy że nikt głównemu bohaterowi nie pomoże. Jest tutaj zdany na siebie. Oslo, 31 sierpnia oglądamy w ciągłym napięciu, chociaż ze świadomością, że najwięcej dzieje się w głowie Andersa, To tam toczy się walka, Anders jest sfrustrowany po rozmowie o pracę, zdaje sobie chyba sprawę, że nie był jeszcze gotowy na opuszczenie ośrodka. Wszystko idzie nie tak. Wielki cichy film o zaciskaniu pętli.