We’re the Millers (2013)

Komedia kryminalna – jakoś nigdy nie przepadałem za tym gatunkiem. Prawdą jest, że to trudny gatunek. Bo sprzedać widzowi trochę emocji związanych ze śledzwem, tajemnicą, zbrodnią i dodatkowo rozśmieszyć ich, to trudne wyzwanie. Dla mnie jest jeden król komedii kryminalnych. Axel Foley, czyli gliniarz z Beverly Hills, i długo długo nikt. Pojawili się Millerowie, obejrzałem bo: jest Jennifer Aniston, za scenariusz odpowiada czterech scenarzystów (niezła burza mózgów) i mam ogromny sentyment do rodziny Griswoldów (a Millerowie ze zwiastunów od razu mi ich przypominają).
 
 
 
 
 
Zamiast założyć rodzinę, ustatkować się, wziąć kredyt, główny bohater wciąż handluje marihuaną. Robi to, co robił na studiach. Wciąż jednak robi w detalu, do hurtu mu daleko. Jednak to właśnie hurtownika zawiódł. Zgubił towar, pieniądze. Wszystko niestety trzeba oddać. Dostaje propozycję nie do odrzucenia. Musi wjechać na teren Meksyku, odebrać parę kilo narkotyków i wrócić z nimi. Nikt by się na to nie zgodził. Scenariusz musi jednak biec dalej, i tak oto Jason Sudeikis, czyli David Clark, opracowuje mający więcej niż ser dziur plan. Doprowadza się do porządku (skądinąd niezła różnica, pomiędzy zapuszczonym mętem, a ogolonym, z wciągniętą koszulą w spodnie Mr. Millerem. Nie do poznania). Tutaj się zaczyna właściwa akcja. Tutaj też wchodzi do gry świetna Anniston, czyli Rose. Striptizerka, która przez nową politykę klubu (seks z klientami), opuszcza swój zakład pracy, i bez żadnych perspektyw zgadza się na fikcyjną rodzinę i podróż do Meksyku. Jest jeszcze Emma Roberts, jako niby córka, czyli dziewczyna na gigancie. No i syn, 20-letni Will Poulter, genialny Lee Carter z Son of Rambow (polecam!).

Wyruszają, niczym rodzina Griswoldów, wspomniana na początku posta. Nie są tak zabawni jak Ellen i Clark Griswoldowie, jednak zdarza im się rozśmieszyć tak wymagającego widza jak ja. Pojawia się parę smaczków. Min. śmieszna scena z meksykańskim policjantem, który oczekuje łapówki. Tutaj gościnnie zagrał Luis Guzmán – urodzony w 1956 w Portoryko, już w czasie gdy państwo to miało swoją konstytucję i każdy mieszkaniec miał obywatelstwo USA. Guzmán w większości przypadków jest obsadzany jako Meksykanin, z wiadomych względów. W Millerach, jak zwykle świetny. Rolę narkotykowego przełożonego Sudeikisa zagrał Stu z Kac Vegas, tym razem bez tatuażu na twarzy. Nick Offerman – w roli głowy rodziny Fitzgerald’ów, notorycznie spotykanej na trasie Millerów.

 

Mamy więc kino drogi, parę odniesień do innych filmów (scena striptizu, gdzie Jennifer Aniston tańczy niczym Alex Owens w filmie Flashdance), parę mocniejszych i parę słabszych gagów.

Millerów ogląda się dobrze. Lekko, bez spinki. Nie byłem zażenowany w żadnej scenie. Podczas gdy Grown Ups 2 podniosło poprzeczkę ze swoim niskim dowcipem, Millerowie objawiają się jako całkiem elegancka komedia 🙂 Polecam, przypominając jednocześnie o Griswoldach w ich Ford Country Squire.