Raging Fire

Raging Fire to z jednej strony spójne policyjne kino akcji, z drugiej niestety niepotrzebne przegięcia w kierunku Bollywood. O ile bowiem kilka sekwencji jest rzeczywiście porządnie zrealizowanych (za chwilę przejdziemy do finału a’la strzelanina w Los Angeles w Gorączce Michaela Manna), a choreografia potrafi wywrzeć dobre wrażenie (Donnie Yen miał swój udział w reżyserii scen walki), to niektóre zapędy twórców by uatrakcyjnić momenty przedobrzyły lekko ten wywar. Na ten przykład kilka ujęć pościgów w samochodach zostało przekombinowanych, ale z drugiej strony ma to swój urok i można to wciąż wziąć w nawias hołdowania klasykom. Nie ma również sensu za długo rozwodzić się nad fabułą, ale trzeba nadmienić, że Raging Fire rzeczywiście potrafi przypomnieć o starych akcyjniakach, szczególnie osobom, które namiętnie oglądały kino gatunku z tego regionu. Nawiązując do kilku momentów, to trzeba wyróżnić scenę walki, gdy gliniarz prowadzi auto, a zbir jedzie na motorze (tak, obaj prowadzą pojazdy i walczą ze sobą!) i finał, czyli starcie grupy przestępców z policyjnymi siłami na zatłoczonych ulicach. Porównania do wspomnianej już Gorączki przychodzą automatycznie, a mi wypada tylko pochwalić twórców za ogromny zapał, by jak najbardziej zintensyfikować doznania u widza. Strzelaniny, granaty, wybuchy i pościgi wśród cywilów odsuwają na bok tych kilka słabszych momentów i czynią z Raging Fire dobry film.