Amerykański żołnierz

Wykorzystując formułę kina noir, Fassbinder w bezlitosny sposób odbiera gangsterom wszystkie romantyczne cechy. Gangsterzy, owszem, mają pewien styl, wyglądają dobrze na zdjęciach, ale ich przeszłość jest skomplikowana, wnętrza wręcz przegniłe. I nie powinno być w tym nic dziwnego, bo gangsterzy z natury mogą być skomplikowani, jednak u Fassbindera dochodzi do tego całe tło, którym sama zbrodnia wydaje się być nasączona. Ale nie tylko oni, typki spod ciemnej gwiazdy, odznaczają się tą niebotyczną degrengoladą. Można napisać, że zarówno w tym sztandarowym przykładzie Nowego Kina Niemieckiego, ale i we wcześniejszych i późniejszych dziełach Fassbindera to standard. Owszem, reżyser rzadko rozsuwał zasłonę przygnębienia i równie rzadko odmalowywał swoje fabuły w optymistycznych barwach. Jednak takie jest przecież najczęściej życie, nawet jeżeli z wierzchu pełne uśmiechów, głęboko w sobie skrywa smutek. Być może samo obcowanie z dziełami Fassbindera nastraja widza i recenzenta w ten sposób? Bardzo możliwe. Motywom gangsterskim towarzyszy tu szereg idei, które przez całą swoją filmografię reżyser kontemplował. Żołnierz może być homoseksualistą, ale w scenie z prostytutką próbuje swój homoseksualizm wymazać. Przy spotkaniu z matką i bratem dochodzi do szeregu niezręcznych sytuacji, gdzie znowu wybrzmiewa homoseksualizm, teraz nawet z kazirodczymi elementami dodatkowo naświetlonymi w finale nakręconym w spowolnionym tempie.