Mord podczas nudnego przyjęcia

Niezobowiązujący slasher, nieco głupkowaty (obecnie już kultowy), ale bijący pod wieloma względami dzisiejsze produkcje. Mord podczas nudnego przyjęcia został nakręcony i napisany przez kobiety i zagrany przez kobiety (choćby ze względu na to, można uznać film za przełomowy). Scenariusz autorstwa Rity Mae Brown, wyreżyserowany przez Amy Holden Jones. Pierwotnie miał być parodią gatunku pod tytułem Sleepless nights, ale przez działania firmy produkcyjnej należącej do Rogera Cormana dostaliśmy Slumber party massacre, pełnoprawny slasher, który na szczęście kryje w sobie dużo czarnego humoru.

Fabuła jawi się jak z najlepszej listy przebojów. Przedmieścia, licealiści, głównie licealistki. Rodzice wyjeżdżają na weekend, a przyjaciółki z klasy mają w planach piżama party. Do tego piwko, joint, pizza. Brzmi jak najlepszy plan, ale traf chciał, że akurat w ten weekend ze szpitala psychiatrycznego zbiegł niebezpieczny morderca, który siał postrach w 1969 roku. Wtedy udało mu się zaszlachtować pięć osób. Dzisiaj nabrał apetytu na więcej. Motywy są nieistotne, to szaleniec. Policja zapewne go szuka, ale on nie zamierza uciekać, a działać. Zatrzymuje się przy liceum, stamtąd trafił na wspomniane piżama party. Nie ma zaproszenia, ale to go nie zatrzyma. Ma wiertarkę i to właśnie z nią zamierza wkręcić się na imprezę.

Daje się w czasie seansu odczuć ten poważny ton nadany przez Cormana, ale jednocześnie bez problemu można zaciągnąć się pewną beztroską. Zaciągnąć się beztroską w slasherze, w którym jedna za drugą padają ofiary szaleńca? A jakże. Luźna atmosfera, roznegliżowane dziewczyny, dwójka napalonych chłopaków i niewybredne żarty nawet w momencie, gdy morderca stoi za ścianą. Film doczekał się kilku kontynuacji, ale „jedynka” to „jedynka”, nie do podrobienia z kilkoma kultowymi scenkami i tekstami. Moment, gdy jedna z dziewczyn otwiera lodówkę, a z niej wypada trup to już klasyk, a tekst o zimnych zwłokach i jeszcze ciepłej pizzy („jedzenie zawsze poprawia mi humor”, mówi nie całkiem przerażona licealistka) to esencja czarnego humoru prezentowanego przez scenarzystkę.