Co zrobić, by udaną serialową potyczkę dwóch zwaśnionych stron jeszcze uatrakcyjnić? Postawić wszystko na jedną kartę, wprowadzić trzecią siłę. Mogło się przelać, mógł wykipieć ten garnek, ale jednak ktoś tutaj czuwał, w tej kuchni działają sprawnie.
Drugi sezon Minuty ciszy to wciąż starcia w branży funeralnej, wciąż mamy na polu bitwy Jacka Wiecznego (Piotr Rogucki) i Mietka Zasadę (Robert Więckiewicz), ale na boisko wbiega też Jerzy Pazera (Grzegorz Wolf). Wprawdzie Pazera działał już w pierwszym sezonie, ale umówmy się, najczęściej grzał ławę.
Minuta ciszy sezon drugi, mocniej, głośniej, głębiej.
I gdy wszyscy myśleli, że Pazera to taka druga liga, to nie doglądany, raczej niedoceniony, wyrósł na tej żyznej glebie na pierwszoligowego gracza. Przyszło mu to łatwo, wszak konkubina na zakład kremacyjny i salę weselną. Do spółki z zakładem pogrzebowym Pazery są już dużą siłą. Co tam! Pojawia się nowy proboszcz, syn partnerki Pazery. Teraz, w trójkę, będą jak Darth Vader wskazujący cele dla swojej Gwiazdy Śmierci.
Sześć odcinków, skondensowana akcja, fantastyczny Piotr Rogucki, którego absolutnie uwielbiam gdy wpada w szał zranionego przedsiębiorcy, kiedy ktoś zaczyna czyhać na jego Januszex. Ten serial się ogląda, na kolejne odcinki się czeka!
Fantastyczny Rogucki, solidny Więckiewicz.
Minuta ciszy ma wciąż poboczne wątki, cierpienie wśród rodzin zmarłych jest istotne, te akcenty niezmiennie zostały potraktowane z dużą dozą empatii. Rozwijają się biznesy, biznesy upadają, bohaterowie dramatu odwracają się od siebie, by za chwilę znowu żyć w komitywie. Na tle tego wszystkiego miota się ten biedny Mieczysław Zasada, były listonosz, który wciąż w pogrzebach nie czuje się zbyt pewnie. Tematów jest sporo. Od motywów rodzinnych, w którym kłamstwo może okazać się piękną prawdą. Twórcy dotykają też istotnych dramatów ludzkich, często związanych ze śmiercią albo tych krążących wokół śmierci i samego odejścia. Potrzeba eutanazji, pogodzenie się z chorobą najbliższej osoby, walka o godny pochówek. To ważny serial, bo przybliża widzom wiele kwestii związanych czasem z niewygodnymi tematami. A przecież tej niewygody być nie powinno. To normalne sprawy, chyba wypada to w końcu zrozumieć.
Sześć epizodów to taki format idealny, by utrzymać widza w ryzach. Fabuła płynie wartko, zwroty akcji następują jeden po drugim i u różnych bohaterów. Zakończenie sezonu jest w pełni satysfakcjonujące. Dawni wrogowie mogą zostać nowymi przyjaciółmi, gdy na horyzoncie pojawia się większe zagrożenie. To piękne przesłanie.
Gatunek: komedia, dramat, kryminał
Reżyseria: Jacek Lusiński
Scenariusz: Jacek Lusiński, Szymon Augustyniak
Obsada: Piotr Rogucki, Aleksandra Popławska, Robert Więckiewicz, Mirosław Zbrojewicz
Zdjęcia: Witold Płóciennik
Muzyka: Paweł Lucewicz