Mało jest w kinie rzeczy tak wybitnie dźgających widza w podbrzusze. Dźgających tak mocno, że najchętniej wyłączyłbyś film, znajomym powiedział, że „może być” i najchętniej zapomniał o seansie. „Tracić komfort” nabiera przy Kotoko znaczenia większego, gdy masz już jakiś bagaż życiowy, który pozwoli ci cofnąć się do co niektórych swoich własnych przeżyć. O macierzyństwie piszę,...